مقاله ی پارکور

پارکور کور

این مقاله ی مختصر منعکس کننده ی نظرات شخصی مؤلف بوده و می تواند توسط خوانندگان محترم مورد نقد قرار گیرد.
مثال ها و مطالب مطرح شده ناظر به هیچ فرد و یا گروه خاصی نیست و مخاطب آن همه ی ما کسانی هستیم که پارکور می کنیم.
در صورت موافقت با مطالب نوشته شده، آن را در اختیار دوستان پارکورکار خود نیز قرار دهید.

برای خواندن به ادامه مطلب بروید

برای خیلی ها پارکور از این جهت لذت بخش و هیجان آفرین است که آن ها را به مرز توانایی هایشان می رساند؛ مرزی که نسبی و وابسته به خصائص روحی و توانایی های جسمی هر فرد بوده و در هر ورزشکار، مصداق یا مصادیقی ویژه می یابد: یکی مهارت هایش را در چالاکی و سرعت می آزماید، دیگری مرز توانایی هایش را در پرش ها می سنجد و ورزشکار دیگر، هیجان را در حرکات آکروباتیک و نمایشی جستجو می کند.
یکی از ویژگی های پارکور نیز همین است که به واسطه ی تنوع حرکات و نامحدود بودن توانایی های ذهنی و جسمی انسان، هر ورزشکار را در حرکت یا طیف خاصی از حرکات مجذوب خود کرده و در زمانی که تعدادی از هنرمندان این ورزش کنار یکدیگر قرار می گیرند، آلبومی متنوع از دامنه ی حرکات و نیز مهارت های ورزشکاران را در چشم تماشاگران کنجکاو به تصویر می کشد.
ذکر این مقدمه از آن رو مهم است که نظر به همین تنوع حرکات و تکنیک هاست که هر فرد به مهارت های خاصی دست می یابد و صد البته به دلیل محدودیت هایی که در افراد مختلف، متفاوت از سایرین است، در بسیاری از حرکات به مهارت های چشم گیری نمی رسد. باید بارها به هر علاقمند به پارکور یادآوری کرد که:
قرار نیست که همه ی ما در همه ی حرکات بهترین باشیم؛ یک نفر به واسطه ی پاهای قوی و بلند و داشتن تمرین های خاص بهتر از سایرین می پرد و دیگری به خاطر اندام کوچک تر و منعطف تر در حرکات نمایشی و آکروباتیک زیباتر و اصولی تر عمل می کند. نه تنها مهارت ها، که علایق افراد نیز متفاوت است. حتی در صورت برابری ظاهری افراد و سلایق آن ها، نباید این اصل مهم را در پارکور از خاطر برد که پارکور، رقابت با خود و رسیدن به آستانه ی توانایی ها و نتیجتاً کسب حداکثر لذت و هیجان ممکن است و نه رقابت با دیگران و اثبات این که چه کسی جسورتر از دیگری است. به نظر می رسد که معیار درست برای سنجش مهارت و جسارت پارکورکاران مقایسه ی هر فرد با گذشته ی خودش و قضاوت در مورد کم و کیف اجرای او با در نظر گرفتن ویژگی های روحی و جسمی ویژه ی همان فرد باشد. مرز فعلی توانایی یک نفر در پرش طول چهار متر و در دیگری فعلاً شش متر است؛ با این حال ممکن است هر دو نفر زحمت برابری کشیده و لذت یکسانی را تجربه کنند. اگر جز این بود، بهتر بود به جای پارکور آن ها ورزش دو میدانی (پرش طول) را انتخاب می کردند تا در جنگ سانتیمترها، لذت رهایی و در کشمکش رقابت، لذت با هم تمرین کردن را فراموش کنند. با همین مثال - البته از قدیم گفته اند که در مثال مناقشه نیست - می توان گفت که چرا پارکورکاران به جای پارکور، ورزش هایی نظیر دو میدانی، ژیمناستیک، برک دنس و یا ورزش های رزمی را انتخاب نکرده اند.
دوستان خوبم! پارکور این نیست که ما از ارتفاعی مهیب تر از نفر قبلی به پایین بپریم؛ پارکور این است که ما با در نظر گرفتن توانایی هایمان از یک سو و با توجه به محدودیت هایمان از سوی دیگر، در وهله ی اول ارتفاع مناسب را از ارتفاع نامناسب برای پرش خودمان تشخیص دهیم و در صورت مناسب بودن ارتفاع، در مرحله ی دوم با تکنیک درست و با تکیه به روش های اصولی آن پرش را با موفقیت انجام دهیم.
عزیزانی که اخیراً پارکور را شروع کرده اید! پارکور این نیست که ما دو دور نامنظم در هوا بچرخیم اما فرود غیر استانداردی داشته باشیم؛ پارکور این است که یک دور کامل بچرخیم و در عوض، نمایشی زیبا و فرودی اصولی داشته باشیم.
قهرمانانی که در پارکور صاحب سبک و نام هستید! پارکور از روی بلندترین تابلوی شهر پریدن نیست. باور کنیم که تمام فواصل و نمادهای شهری به قصد تفریح ما ساخته و طراحی نشده اند. وقتی ساختمان ها و پشت بام ها را می ساختند به فکر ما نبوده اند. در لیست مهندسان و طراحان برج آزادی و میلاد و یا در بین سازندگان سی و سه پل نام هیچ پارکورکاری را ندیدم! این جزئی از تجربه و حرفه ای گری ماست که بتوانیم فضای مناسب را از محیط نامناسب تفکیک کنیم. به راستی کسی که نمی تواند درصد بالای ناموفقیت خود را در حرکتی برنامه ریزی شده پیش بینی کند چگونه ورزشکاری است؟
دست کم بنا به دیدگاه شخصی معتقدم پارکورکار حرفه ای کسی است که بداند کی و کجا پارکور نکند و در هر زمان و مکانی که پارکور می کند با تکیه به مهارت های خود و دلگرم به تجارب و تمریناتش و نه با تأکید بر جو محیط، رقابت، نمایش، ساخت کلیپ و انگیزه هایی از این دست به این امر مبادرت ورزد.
بچه ها! پارکور ایران کم زخم نخورده است: هم از رقابت ها و برای هم ترازو چیدن هایمان و هم از مصدومیت های زیاد و گاه مرگ و میرها. در پتانسیل و استعداد بالقوه ی ما ایرانی ها کم تر کسی در دنیاست که شک داشته باشد؛ هنر اصلی اما چگونگی به فعلیت رساندن این استعدادهاست؛ استعدادهایی که گاه با یک حرف و یا یک حرکت، به راحتی تباه می شوند و از مسیر پیشرفت پس می افتند.
باید یک بار دیگر دست هایمان را در دست های هم بگذاریم؛ همه ی ما از هر گروه و شهری که هستیم به یکدیگر قول بدهیم که رقابت ها، تنگ نظری ها و اسم پرستیدن ها را کنار بگذاریم. هر کسی که نسبت به قبل از خودش پیشرفت کرده باشد، برنده و سربلند این میدان است. نه من با تو و نه تو با او سنجیده نمی شویم؛ هریک از ما فقط با خودش سنجیده می شود.
قهرمان واقعی کسی است که دو گونه ی کاملاً متضاد از ترس را از هم تفکیک کند: ترس کاذب ناشی از شرایط و ترس حقیقی ناشی از عدم مهارت. در مقاله ای مجزا بحث ترس و گونه های متفاوت آن را از دیدگاه علمی و روان شناختی تا حد دانش و توان مورد واکاوی قرار داده ام. مختصر آن که غلبه بر ترس کاذب و توجه به ترس حقیقی از ویژگی های مهم یک پارکورکار است.
بیاییم به جای متراژها، زیبایی و روانی حرکاتمان را افزایش دهیم. بیاییم این بار همه با کمک هم به جامعه این طور نشان دهیم که پارکور به پوشیدن لباس های عجیب و غریب و انجام کارهای نابخردانه نیست.
مگر نه این که پارکور دیدی تازه به دنیا و محیط پیرامون است؟ پس بیاییم همه دست در دست یکدیگر، پارکور کور را کنار بگذاریم؛ چشم هایمان را بیش از پیش باز کنیم و کورکورانه حرکت نکنیم.
به امید پیشرفت صحیح و روزافزون پارکور ایران

مؤلف: مهدی شیخ پور